Hari ni saya nampak
awak macam tak buat apa-apa jadi saya ingat nak berkenalan dengan awak, tapi bila
saya sampai awak tak perasan dan bila saya duduk sebelah awak, lagi awak tak
perasan. Rupa-rupanya awak sedang bersedih. Sekali lagi saya minta maaf sebab
ganggu awak”, jawab Jung Min
“Awak tak perlulah
minta maaf. Salah saya sebab tak perasan yang diri saya ni sedang di
perhatikan”, balas Hye Jin sinis
“Boleh saya
tanya?”, soal Jung Min yang cuba memberanikan diri bertanya kepada Hye Jin.
“Tanya apa?”, jawab
Hye Jin ringkas.
“Apa-apa. Boleh
tak?”
“Boleh. Tanya
jelah, tak kena bayar pun”
“Awak tak ada
kawan-kawan ke?”
“Kenapa awak tanya
macam tu”, soal Hye Jin kehairanan
“Saya tengok awak
sentiasa ada dekat bawah pokok ni. Tiap-tiap hari mesti awak datang
kadang-kadang saya nampat awak datang dengan uniform sekolah pula tu. Biasanya
kalau budak perempuan, mereka akan keluar dengan kawan-kawan bila hujung minggu
tapi awak akan berada disini dari pagi hinggalah matahari terbenam”
“Macam tu ke cara
pemikiran awak?(tersenyum) Tidak semua budak perempuan suka habiskan masa
mereka dengan kawan-kawan. Saya ada kawan, tapi saya tak berapa suka cara
mereka bersosial. Contoh, bila cuti sekolah mereka mesti pergi ke pusat
karaoka, shopping, menonton wayang dan macam-macam lagi cara mereka habiskan
masa yang ada. Sebagai seorang perempuan saya suka lakukan semua tu tapi bukan
setiap hari atau setiap minggu”
“Jadi kalau awak
ada masalah, awak boleh minta bantuan kawan-kawan awak. Tapi saya hairan kenapa
awak selalu ada dekat sini, menangis sendirian pula tu. Mereka tak nak tolong
awak ke?”
“Saya menangis pun
awak tahu juga?”
“Auhh! Saya
ternampak je”, nada suaranya seperti cuba menutup kesalahan dirinya sendiri
agar tidak tertangkap oleh Hye Jin.
“(tersenyum) Bukan macam tu. Saya cuma tak
suka kawan-kawan saya tahu yang saya ada masalah itu sahaja. Okeylah, Jung Min
saya nak balik sekarang, nanti abang saya risau pula”
“Awak tinggal
dengan abang awak? Hah! Hey Jin awak sekolah dekat mana?”
“Ye, sekarang ini
saya tinggal dengan abang saya kerana mak dan Ayah saya ada urusan di Busan
jadi abang saya yang kena jaga saya. Dia tu kejam sikit, saya balik lambat pun
tak boleh. Saya budak sekolah tinggi Shinwa. Kenapa tanya? Bukankah awak kata
awak selalu perhatikan saya pasti awak tahu saya sekolah dimana bila awak
tengok lencana sekolah saya”
“Memanglah, tapi
setiap kali ada orang lalu dekat dengan awak pasti awak akan tutup lencana
sekolah awak tu, jadi macam mana saya nak tahu. Eh! Awak kata tadi nak balik,
pergilah cepat, nanti abang awak marah pula.
“Baiklah, saya
balik dulu. Jumpa lagi”
“Okay. Bye”
Sewaktu di
sekolah...
Ketua kelas
memberikan ucapan hormat apabila guru masuk ke kelas mereka. Pagi ni waktu
matamatik iaitu waktu puan Choi.
“Selamat pagi,
pelajar. Kenalkan ini rakan baru kamu, Park Jung Min. Jung Min sila kenalkan
diri kamu”, kata puan Choi
“Selamat sejahtera.
Saya Park Jung Min…”
Hye Jin leka
membaca buku matametiknya kerana hari ini puan Choi akan mengajar topic baru.
Jadi dia ingin memahami topic yang bakal gurunya ajar sebentar nanti, kerana
itu dia tidak mempedulikkan apa yang berlaku di hadapannya. Sehinggalah Jung
Min diarahkan duduk di sebelahnya.
-Bersambung-
~narryen~
